Аавдаа

Аав минь та юу бодож сууна

Аль эсвэл суухын завгүй мордож

Алсалж бэлчсэн сүргээ

Аялуулан наашлуулж байна уу

Тэнгэрийн хаяанаа улаан туяа тодорч

“Тэрхэн” холын нутаг минь намрын сэрүүнээ амьсгалаад

Түмэн үйлийн хорвоод ганц хүүдээ найдаж

Түйтгэр ихтэй орчлонд зүдэж яваа аав минь

Намайг уучил гэсэн

Нялхын зан олон үг хэрэггүй

Янз ихтэй хорвоод хүний нүүр харахтайгаа явбал

Ямар ч эцэг хүн хүүгээ буруутгаж чаддаггүй юм

Зөөлөн нь хатуугаа дийлдэг хорвоод

Зөндөөн олон учраа аав таныгаа хайрламуй

Хүүгээ бодохдоо та харанхуй шөнөөр өндийн сууж

Хүүгээ хайрлахдаа та хатуу бүхнийг нугалж яваа



Нуган үрийн халуун сэтгэлээр хүү нь

Нутаг усаа хайрлаж л явдаг шүү

Нутгийн ах нар ангийн яриаг

Нууцхан сэтгэлдээ үгүйлж л явдаг шүү

Тиймээс хүүд нь бусдаас илүү

Тэнгэрлэг нэгэн хүсэл байдаг юм

Аар саарын явдал, зуурдын цэнгэлээс ялгаж

Алсын нэгэн бодлыг нутгийн зүг шиг барьдаг юм

Энэ л ёсоор хүү нь жигүүрээ дэлгэхээр шуудлаа

Өндөр тэнгэрт хүрч алсын сайхныг харъя гэсийм

Эндээн би одоогоор үүрээн засаж байна

Өрөөлийн дундаас үүгээрээ өндөрт байя гэсийм

Өөрөө зассан үүрэндээ үрийн чинь жигүүр урганаа

Агаар тэнгэрт өөрийнхөө зайг олчихоод

Аав, ээж хоёртоо нэг л өдөр очно оо

Нэргүй шүлгүүд

Ирэхийн тулд явчихлаа гэж....



Зэвэргэн салхиар жиндүүлэн үлээж

Нимгэн навчис хуйлруулан хөөгөөд

Дээвэр тоонондоо л хоргодох адил

Дэлгэр цаг яваад өгөхөөр

Алтайн уулс бүтэн тойрч

Нарын илч хурайлан тойлон

Ахиад хаврыг туун наашилхаар

Алсхан газар аялчихлаа гэж би хүлээдэг ээ



Яг л тэр долоон сарын нар мандах шиг

Ялгуун харцаар халууцуулан илбэж

Жин үдээр дуслах үүлний зөөлөн намиа шиг

Цээжний агаар тунгалагшуулан шивнээд

Бодлын ганган дэнжийг хээлж

Бор хөрсийг нь цэнхэр болгосон бүсгүй



Өөрт огт хамаагүй юм шиг

Өөр хүнд санаатай юм шиг

Газрын хөрсийг гижигдэн гишгэлсээр

Ганган дүрээ надаас булаасаар одоход чинь

Эр навчинд унасан эрвээхэй

Эргээд нисэхдээ гандсан байдгийг

Эх зөн, хүн чанараа үргээсэн эр

Энэ орчлонд олон байдгийг

Амсаж үзэх гэж

Ахиад ирэх гэж

Эргэж ер буцахгүйгээр

Эндээ тэгээд төгсөхөөр

Ирэхийн тулд явчихлаа гэж

Итгэл дүүрэн би хүлээдэг





*****************

Ширхэгийн тоогоор гоо урлаж асгарах гэзэг

Шив шинэ огт байгаагүй айзам эгшиг

Дэндүү гоё нь гаднаа цацардаг охидыг хараад

Дэрвэтэл үлээж цээжний хуй эргэдэг ч гэлээ



Цав цагаан зүрхэнд хүн санаа тодорч

Цавчих нүдний гүнд бурхан заяа дэлгэрч

Яах аргагүй амьдын жавхаа бадарч

Ямархан гэгээн мөчид миний сэтгэл яардаг гээч



Ингэхдээ би

Их хүсэлдээ хөлчүүрэнхэн талимаардаг

Тогтож ядсан омогтоо

Согтууранхан агсардаг аа

Харин

Харин харцаа дэвсэж ичингүйрлээр гоёлгүй

Хачин эрхэмсэг, дэндүү бардам явж одох

Зүстэй охины хатан омогт

Зүрхээн хөндүүрлэтэл балбуулчихаад

Олны зайнаас жаахан хөндийрч

Омог гунигаараа л гоёж алхдаг аа





*****************

Дүрсгүйтэж, хөөрхөн бүсгүйд сээтэн хаяж

Чамайгаа гомдоож

Дүрлэгэр нүднээс чинь нулимс унагаж

Үнэн сэтгэлээс чинь амсаж

Үг дутаж

Үйлээ бартал чамайг аргадаж

Эцэст нь эвлэж

Эвийн мод шиг нийлж

Цээж тэнийж

Сэтгэл цэлмэж

Бүтэн заяа дүүрэн эрхэлж

Бүлээн агаарт хамт инээж

Улам улам уусаж

Уярч дотроо баясах гэж

Зөн зөндөө шившиж

Цөсөө дэвэртэл мөрөөсөх юм.





*****************

Яг л ивээл шиг бас ерөөл шиг

Ялдам гоо бүсгүй

Чимээгүй дуу алдуулмаар бас гуниглуулмаар

Намуун үдэш, хаврын урь шиг

Хүн гэдэг нэрийн сайхан бүхнийг шингээсэн

Хүсэл гэдэг оргилын алтан дарцаг дэрвүүлсэн

Сар гэхэд санаанд туяарах үзэсгэлэн

Салхи гэхэд бодол сандаах эсэргэн

Үхэл хүртэл үргэж дэгдэн буцмаар үнэн үзэгдэл

Үзэхийн түрүүнд харахын гайхамшиг үзэсгэлэнт бүсгүй





*****************

Сайхан охидийн өмнө би гунидаг

Саран мэлтэрсэн дэлгэр цагийн

Саа тунамал шөнө шиг

Санаа жаргаан гэгээ унтуулах

Дотно сэрүүн амьсгал

Дотор цээжнээ наашилж

Санааны хур шивэрч

Сэрлийн салхи бүждэг ээ

Сэтгэлийн байгаль тэгээд сэргэж

Итгэлийн гүйгүүл хүлэг

Тэнхээ сэлбэн дэргэдэг ээ





*****************

Сэтгэл илбэсэн

Сэр сэр гэгээн салхитай

Нүд аргадан жаргаах

Нэг л уян тансаг байгальтай



Нутгаа түр мартаж

Нууцхан хаагаад жаахан суумаар

Тугал нүдэнд нь

Хараацай болон харвамаар

Тунгалаг харцанд нь

Жараахай болон шунгамаар

Гэрэлд нь баясаж харанхуйд нь төөрмөөр

Гэгэлгэн алсад санаагаа үдэж далламаар

Бодитой бодигүйн заагт

Бодол эргэцэж тэмүүлэл асах

Энэ л миний амьд орчин

Эргэж дуулах амтат хором





*****************

Тэд намайг аргаддаг юм

Тэнгэр тэмтрэх харцны хээлэнд

Тэгш цагаан шүднээс энхэр шувуу нисгэж

Энгэр цагаан хун наадуулан

Эрхлэн наадах хүслээ бүжиг болгон дэрвээж

Алаг эрвээхэйн өнгөт аалиа наранд гялбуулан

Араас нь гүйдэг балчир цагийн зөн сэрээж

Цэцэгт тал, сэрүүн шүүдрийн өөдөө хур

Цэвэрхэн хоолой, цэнгэлт үдшийн амьд аялгуу

Дэлхий хөрсөөн бүүвэйлж эргэдэг шиг

Дээдийн бас жирийн бүхнээр тэд намайг аргаддаг





*****************

Монгол монгол хэвээрээ байхад

Морь их үүрэгтэй

Газрын хөрснөөс ургасан цагаасаа

Гарцаагүй морьтойгоо л ирсэн

Газраас тасарч үлгэрт итгэхэд

Ганцхан морь л үлдсэн

Мэднээ гайгүй

Урт холын зам туулаад аавын гэрт буухад

Уян дээрээ баярлах шиг

Унаган хүлгээ шилгээхийг харсан хүн

Харуй бүрийгээр гэрээ зориод мордоход

Хазаар дараад л морь зад тавин хатирахад

Санаа гэдэг сансарт аялаад

Салхитай наадаж огторгуйд асдаг юм

Учир бий

Ухаанд минь морь явдаг юм

Мохсон, мартсан монгол ухааныг

Морь авч явдаг юм

Ганцын ганц хүү гэдгээс минь илүү

Газар дээрх дээдийн бахархал

Цэнхэр алсын дуудлага

Цээний минь нууцхан омогшил

Морь байдаг юм.

Эмэгтэйчүүдийн баяраар ээждээ зориулсан шүлэг

(Эмэгтэйчүүдийн баяр хэмээн хүмүүс бужигнахуй ээжийгээ л бодож гуниг жаахан төрөв. Ингээд хүлцэл өчиж, ижийдээ нэгэн шүлэг зориулав)



Бүрхэг л байсан ирээдүйг минь

Бүр тодортол хүслээ надад ивэлгэж

Холхон харагдах жаргалыг

Ойрхон болтол сүсэглэж

Ээжий минь намайг энэ хүргэсэн

Ээжий минь намайг хүн болгосон



Дэлгэрэх цагийн угтал

Дэлхий дэлэгнээд ирэхээр

Дэнслэх сэтгэл нялхарч

Дэвэрч хөөрөөд явчихаар

Хол ойрын ялгааг ялсан

Орчин цагийн ээлэнд ч

Хоёр нутгийн эрхэн доор

Очиж чадахгүйдээ гэмшинэ

Гэмших учир надад их

Гэрээсээ гарсан минь арван жилийн өмнө

Тэнгэр цэлмэж нар гийх нь

Тэр зүгт л илүү байх шиг

Энэхэн насны минь мөнхийн дуудлага

Ээжий минь суугаа тэр л нутагт

Тэр нутагт ээжий минь суугаа болохоор

Тэнгэрлэг хүсэл бүхэн тийш цугтгадаг



Ээжий минь. Эхлэл бүхний минь ундрага, сүүн цагаан булаг минь. Тандаа би дандаа талархаж, таныхаа өмнө жаахан гэмшиж явдаг аа. Тэр гэмшил энгэр цээжийг минь бага багаар түлхэж хүн хайрыг мэдрүүлдаг юм. Муу явах учиргүй гэсэн хүслийн шилбүүр хүүг нь хүний зэрэгт хүргэхдээ л хүргэнэ. Эрх бага насанд минь ч, эмээл дээр дэрвэх эдгүй гэнэн насанд минь ч таны хүслийн торгон шилбүүр хүйн алтан хүрээндээ намайг хурааж, хүсэл дотроо ургадгийн амин ухааныг мэдрүүлсэн. Ээжий минь дээ, та эм атал эрэлхэг дайчин чанар, сэтгэлийн их хатаар хатуу бүхнийг өөртөө дааж, хайр энэрэл цацруулдаг. Насыг минь уртасгаж өөрөө жаргах наран, намайг л гэвэл өөрийгөө умартах бурхан минь.




Та бурханаас илүү үнэн бас ачтан

Бусад хэнтэй ч үл дүйх эгэл хүчтэн

Таныг магтъя гэхүй

Магтаалын үг дутаж самгардана

Үгээр өргөж хүндлэе гэхүй

Үнэн санаанд тань цуцаж дутна

Та миний

Таашгүй совинт амьдарлын гэгээ

Та миний

Давтагдашгүй сонин амжилтын ундраа

Ирэх өдрүүдийн сайн сургыг

Энгэрт тань тэврүүлсэн тоогоор хүргэхсэн

Энхрийлж өсгөсөн дулаан алгыг тань

Эргээд булбарай болтол ачлахыг хүснэм

Үг амар гаравч

Үйлдэл болгох хэцүү

Гагцхүү сэтгэлийг чинь хуурайлж

Голыг тань харлуулах үйлийг

Бүтэлгүй, үйлсгүй явж

Бүлээн цээжийг тань жиндээх хэцүүг

Хүү нь хийхгүй гэж амлая

Хүж дэлхийд амьсгалахын дайтаа санаж явъя



Хаврын салхинд хацар сэвхтэн байж

Хатуу цагаар хэвлий тэлж намайг тулж

Алтан заадас салан байж

Амь хувааж өгсөн атал

Өсгөх гэж өөрийгөө хэд хувааж

Өөрийг минь өндийлгөсөн атал

Надаас болж гашуун нулимс урсвал

Надад тэнгэр харах эрх байхгүй

Бурхан чи сонс

Бусад нь бол хамаагүй

Ээжийгээ л би гомдоохгүй

Ээжээсээ илүү чамайг үзэхгүй

Ивээж хайрласанаараа түрүү барьж

Их шийтгэлээрээ сүрдүүлбэл сүрдүүл

Ээжээс минь илүү юу өгсөн

Энэ урсгал чинь тэндээс эхтэй

Алт алт гэлээ ч

Амтыг нь би мэдэхгүй

Алагхан зүрхний минь хөнгөхөн цохилт

Ачит ээжийгээ дагаж лугшдаг

Ээжий минь надад хэрэв гомдвол

Энэхэн дэлхийн хаана нь гишгэх юм бэ

Би өөрөө зовж болно

Бишид нь бас алдаж болно

Ганцхан ээжийд минь мууг битгий дуулгаарай

Газар цөмөртөл шаналж ч бай

Ганцхан хүнд л, ээжийд минь

Гуйя, битгий дуулгаарай

Нулимс минь чимээлээд

Нууцхан совинг нь сэрээчих вий

Нуурын цалгиа, шувуудын ганганаагаараа

Нутаг минь, нуган чинь сөгдөн гуйя

Бурхан хүний совинг ганцхан удаа хуур

Бүү айлгаарай, нойрон дунд нь аргадаарай



Санаа алдах гүн сүүрс салхи сандааж

Сайхаан ээжийн минь зүрхэн хойморт

Жаврын үзүүр хүргэх бий

Тэрхэн цагааны ноён оргил соёрх

Дун цагаан оргилын дуут салхиар тасалж

Дулаан халуун бодлыг нь өмөөрч

Дугараг цагаан гэрийн нь тоонон дээгүүр хийсгээрэй

Эргэх дэлхий минь гуйя

Ээжийг минь л битгий зовоогоорой

Итгэлийнх нь нарыг битгий халхлаарай

Ивээл ерөөлөөр нь тэнгэрээ сүлээрэй

Намайг харан өглөө бүр мандаж

Намайг даган өдөржин саатаж байг

Тэр зүг л цэлмэг байг

Тэнгэр нүргэлж битгий цочоогоорой

Эх дэлхий минь зөөлөн зөөлөн эргээрэй

Ээжийг минь л битгий айлгаарай

Амь минь хэврэг, бие бага ч

Ачит ээжийнхээ өмнө

Алтан овоо, Алтайн нуруу шиг өндийж

Тив дэлхийд хөндөлдөн сунайж бахдуулмаар

Тэгээд далай тэнгисийн шилгээ, хар шуургыг буцааж

Энгэр дэлгэн налайгаад

Ээжийгээ нэг амруулмаар



Дэлгэр дэлгэр цаг

Дэлхийг өнгөлөөд ирэхээр

Дэнж гүвээ гоёж

Цэцэг өндийгөөд сэрэхээр

Уйлан хайлан сэтгэл

Уярч догдлоод явчихаар

Урьд урьдын дурсамж

Ургаж тодроод ирэхээр

Сайхан сайхан гэвчиг

Санаанд нэг л дутуу

Сайхан ээжийн дурсамж л

Саар муугийн толбогүй

Зүүдэн хүслийн бороо

Зүсэрч намираад удахаар нь

Зөндөөн зөндөөн учралыг

Зөгнөж хүсээд уйдахаар

Ялгуун ялгуун хүслийн дэрвээ

Ялимгүй сульдаад гунивч

Ялдам ааль охидын мишээлд

Янз омог нэгэн асавч

Зөнгөөрөө одох цагийн салхи шиг

Зөрөг зам л орчлонд үлдэнэ

Харин ээж минь, эх минь

Хөрс дэлхий шиг, эх газар шиг

Нүд гялбуулан нар шиг мандаад

Тэр л дороо нар шиг жаргадаггүй

Үүлээ тайчиж, хоромхон туяардаггүй

Бор шороот дэлхий шиг

Бодолд дандаа янзаараа

Сайхан ээж минь

Санааны чимэг, бодлын илч

Сайн явахад тэнгэр шиг харж

Саар явахад бурхан шиг түшдэг

Захидал 3,4

Гурав дахь захидал

Хаанаас яаж гэдгийг мэдэхгүй ч

Хачин сайхан наашилдаг

Хавар шиг охинд:


Цэцгийн үр хөрсөн доор суниахад

Цээжинд чинь догдлол сэрэх бий

Зөнгөөрөө ингэж хавар ирэхэд

Зөөлөн салхи хойд зүгээс сэвэлзэх бий

Эргэлзэх хэрэггүй

Эгийн салхи шүү тэр чинь

Залгуулж бичсэн шүлгээ

Захидлын уралдаанд өгсөнүй

Дэндүү дурлалаа нэрний төлөө

Дэлхийд цацчихвал чамд дутчихна

Онцын ялдам дүрийг чинь

Оюуныхаа толинд ойлгон байж бичлээ

Сэргэлэн цовоо дүр шигээ

Сэтгэл чинь бас гоо байгаасай

Санаагүй үнэн үгийг минь

Санаашран байж уншаасай

Найрагч хэдий биш ч гэлээ

Найраг шүлгээр минь бахдуулсандаа

Эс бүхэндээ инээмсэглэл нууж

Энэ өдрүүдэд чи баяртай яваасай

Сайхан гарыг чинь атгаж мэндлээд

Саруул нүдэнд чинь дүүрэн багтаад

Санаагаа дэлгэж ярихсан гэж

Санаа алдан боддог юм аа

Гэвч

Өөгүй цэвэрхэн чиний өмнө

Өөрийгөө аваачиж дийлэхгүй нь ээ

Дэндүү сэтгэлээ буруу ойлгуулчихвал

Дэгжин шувуухай шиг нисчих вий гэсэндээ

Гэнэтийн сайхны өмнө хүн

Гэрэвшиж сандардаг шиг

Учиргүй ихийн дэргэд

Учраа олохгүй мэгддэг шиг

Яахаа би мэдэхгүй байна

Ямартаа ч ......



Дөрөв дэхь захидал

Санаанд минь эрхэлдэг

Сайхан охинд:


Бүсгүй хүнийг шагшин магтаж, гоо үзэсгэлэнгийнх нь өмнө санаа сөхөрч, ухаангүй дурлахсан гэж би хүсдэг байсан.

Харин одоо зөрөөд өнгөрөхийг чинь зөндөө удаан хүлээж, цээжинд гэгээ татаж, санаа согттол ялдамхан инээмсэглэж өнгөрөхөд чинь хөлнөөсөө бусдыг хойноос чинь алдчих шиг санагддаг болчихож.

Хүн болгонд чи тийм сайхан инээмсэглэл бэлэглэдэг юм гэж үү?

Эхэлж би чамайг хараад

Ийм сайхан охин байдаг юм уу гэж

Эрхгүй дуун алдсан шүү

Гэзэг үсээ хөдөлгөсөөр чамайг холдоод явчихаар

Гэгээ татраагүй хэрнээ орчлон бүүдийж хоцорсон

Тэрнээс хойш хааяа хааяа

Тэвдэн байж харахдаа

“Хацар нь хонхойж инээдэг юм байна

Хав хар нүдтэй юм

Тэгш шулуун хамартай юм

Тэгэж байгаад ухаалаг юм”

Өдөр бүр л тэгэж

Өөртөө нээлт хийдэг болсон

Жаахан мөртлөө цэмцгэр бие

Жавхаалаг алхааг чинь хараад баймаар

Үнэн шүү, охин минь

Үнэхээр би чамд дурлажээ

“Зөн асаах инээмсэглэлийг чинь

Зүүдэндээ ч болов харахсан

Зөөг намуун алхааг чинь

Зөрөхийн төдий ч ажихсан” гэж хүсдэг

Гэвч

Дурласнаараа түрүү барьж

Дурлалдаа хариу нэхэх гэж

Энэ захидлыг бичсэнгүй ээ

Нэг хүн надад сайн гэдгийг мэдээсэй гэж

Нээрээ би царайлаг юм гэж баясаасай гэж

Цээжиндээ чинь тэгээд дулаан анирлаж

Цэцгийн хур шиврээсэй гэж би бичлээ

Санаанд чинь өөр хүн байг хамаагүй

Сайхан залууд над шиг дурласан байг хамаагүй

Сарнай шиг эмзэг охин үрийг

Салхи шиг дураараа бүсгүй хүнийг

Саатуулж тогтоох эрх бурханд ч байхгүй

Өөр яах юм бэ

Өгч байж авдаг хорвоо

Хүн дагина шиг сайхан охинд

Хүслээ өгөөл биз яадаг юм

Хайраа, хүслээ өглөө ч

Харин би өр нэхэж чадахгүй

Ийм бодолтой захидал бичлээ

Эргээд хариу нэхэхгүй ээ

Чи үүнийг

Онцын сайхныг дуулахыг хүсдэг

Оюун бодлын онгод гээд бодчихоорой

Сар нарны ээлжтэй хорвоод

Сайхан төрснийхөө шагнал болгоод авчихаарай

Шүлэглэж бичсэн үгийг минь

Сүүдэрт даарсан хорвоогийн

Сүүн цагаан дусал гэж санаарай

Чихэнд чинь чимэг болон хоржигноод

Чилсэн бодолд чинь сэрүү таттал жирэлзээд

Урдуур чинь урсан өнгөрөх

Уулын бяцхан горхи гэж бодоорой

Сартай үдшээр санаашран суухад чинь

Санаа алдуулан хацрыг чинь илбэчихээд

Сансрын уудамд уусан одох

Саваагүй хонгор салхин гээд саначихаарай

Биегүй болохоороо бурхан амьд оршдог

Биелээгүй хүсэл л хамгийн нандин байдаг

Хүсэвч хүрээгүй хайр л

Хамгийн нандин байдаг юм

Хайртай чамд би

Дурлалын шүлгэн захидалууд-Нэг дэх захидал

Үзэмж төгс гоо охинд

Үлэмж догдлон бичихийн учир

Сайхан хүний сайхын явахыг харна гэдэг

Санааы зоргоор олддоггүй таливан гэж

Агуу Чойном

Аргагүй хэлсэн юм

Нартад сайхан юм гэж байдаг

Нандин сэтгэлийн эзэн гэж байдаг

Тэр бол дурлалаас өөр, шохоорхолоос өөр

Тэсэж ядан орцны үүд сахихаас өөр

Сэм сэмхэн цэлмэдэг, бас будардаг

Сэтгэлийн уудам тэнгэр гэж бий

Амьдралд залгуу ч юм шиг, салгуу ч юм шиг

Ариун сэтгэлийн орон зай гэж бий

Тэнгэр мэт тэр зай минь эзэнтэй байг

Тэр эзэн нь чи байг гэж

Эрдэнийн цэнхэр од

Газар буусан юм шиг

Эртний гоо бүсгүйн зураг

Сая амилсан юм шиг

Эгэл гоёхон охин чамд

Ийн бичиглэж байна

Битгий гайхаарай, үнэн шүү

Бишдийн адил биенд чинь шунаагүй

Гагцхүү сэтгэлийнхээ гүнд

Гангар цагаанаар сүндэрлүүлэх гэсэн юм

Цээжиндээ ургуулан тэрлэж

Цэцлэн дуулахыг хүссэн юм

Сэтгэж бичсэн бүхэн минь

Сэтгэлд чинь хүрсэн ч, хүрээгүй ч

Сүүдэрт даарсан хорвоогийн

Сүүн цагаан дусал гэж бодоорой

“Би шүлгийн хүн

Найргийн хүн

Уян хүн

Уяхан хүн”

Охин чи гайхах хэрэггүй

Олон зүйл эргэцүүлэх хэрэггүй

Онцын сайхныг дуулахыг хүсдэг

Оюун ухааны онгод гэж байдаг юм

Хариу нэхдэггүй, магтаал ч хүсдэггүй

Харамгүй өгдөг халуун үг гэж байдаг юм



Чихэнд чинь чимэг болон хоржигноод

Чилсэн бодолд чинь сэрүү таттал жирэлзээд

Урдуур чинь урсан өнгөрөх

Уулын бяцхан горхи гэж бодоорой

Сартай үдэш санаашран суухад чинь

Санаа алдуулан хацрыг чинь илбэчихээд

Сансрын уудамд уусан одох

Саваагүй хонгор салхин гээд бодчихоорой

Зарим хүмүүс зурмал бурхны өмнө сөхөрч шүтдэг

Зарим нь сэтгэлдээ зурж сэнхэрч шүтдэг

Харин би амьд “бурхан”-г шүтдэг

Хацар гоо хонгор бүсгүйд дурлаж шүтдэг

Өмнөө дэлгэж тахил өргөдөг

Өглөө бүр залбирч мөргөдөг

Нүднээ үзэгддэггүй далд бурхан

Нүүрээ харуулдаггүй нууц бурхан бус

Үеийн үед тасралгүй

Үзгээ хурцлаж бичсэн

Удам удам алгасалгүй

Улам цэцэлж магтсан

Сайхан төрсөн хүний үрийг

Санаашран бодож би шүтдэг



Өсгөж хүн болгосон аав ээжийгээ бас шүтдэг

Өдгөө ч араас минь санаа зовж

Өдөр шөнөгүй харуулдан байдаг

Хамаг насаа надад зориулчихаад

Харин одоо итгэлээ даатган суугаа

Өгөөмөр баян тэр хүмүүсийг

Өрөвдөн хайрлаж би шүтдэг

Одоо ингээд зогсъё

Олон үгээ товчилъё

Магтан дуулж байгаа

Уран гоо охин минь ээ

Сар нарны ээлжтэй хорвоод

Сайхан гэдэгтээ чи итгээрэй

Сайхан төрснийхөө шагнал болгож

Цайлган магтаалыг минь хүлээн аваарай

Чамд дурлаж

Чамайг дурлуулах нь олон ч

Найргаар захиадал бичих нь

Надаас өөр байгаа ч билүү

Урласан шүлгийг минь хүлээн авсанаа

Ухаант охин минь мэдэгдээрэй

Элдэвлэж хачирлаж дууриалгүй

Энгийн сайхнаар хариу бариарай

Надад ямар харагддагийг чинь

Найрагт яаж тусдагийг чинь

Үргэлжлүүлэн бичихийг хүснэ

Үүнийг зөвшөөрнө биз дээ



Бичсэн хүн нь би

Бичүүлсэн хүн чи

Өөрийн гараар бичээд

Өөрт чинь барив Эгийн салхи

Чамд би....

Хайрлаад хайрлаад уруул давуулалгүй

Харцаараан чамайг аргадаж явахад

Хатуу л байсан хорвоо

Хачин зөөлөн болчихдог

Сэтгэлээ дагаад хөл хөнгөрч

Сэмхэн харуулдах гэж сургууль уруугаа яараад

Өдөртөө гэвч ганцхан инээмсэглэж зөрөхөд чинь

Өнгөт орчлонгийн хөдөлгөөн бүхэн зогсчихдог

Яах аргагүй дурласан сэтгэлээ

Яагаад хүн дэлгэж чаддаггүй юм бэ

Даанч үнэтэй юмыг орчлон хайрладаггүй болохоор

Далд сэтгэлдээ тэгэж нандигнадаг юм байх даа



Онгон зүрхэндээ хадгалан байдаг

Охин дурлалынхаа нууцыг хэлээч

Хөөрүү насны зүрхэнд унасан

Хөвгүүн хайрын догдлолыг сонсооч

Дуутай борооны цахилга шиг эрчтэй

Дурлал гэдэг даан ч хүчтэй

Дугуйраад татсан солонго шиг өнгөтэй

Дурлал гэдэг даанч шидтэй

Нүүрэнд чинь тодордог мишэлзээ

Нүдэнд чинь тунардаг мэлмэрээ

Нуруулаг биений чинь хаялага

Нууцхан хүслийн минь даллага

Яруухан орсон хаврын бороо шиг

Ямар танхилхан охин бэ чи

Ядруухан өндийсөн цасны яргуй шиг

Ямархан тавилантай хөвгүүн бэ би



Бодооч охин, бодооч

Борхон зүрхээ уяраан бодооч

Болор дусал унаган бодооч

Богинохон гэзгээ асган байж бодооч

Бодлыг чинь таахгүй ч

Боддог юмаа би өөрөө

Бороотой үдшээр чам дээр яарч очно гэж

Бороонд норсон ч түүнийгээ тоохгүй очно гэж

Яаж байгаа юм бэ бүр норчихож

Ядаж бороо намдахыг гээд алдарч

Үгний ч хэрэггүй харцаараа бид тэврэлдэхэд

Үлэмж гоод чинь одод үүл нэвч унана гэж



Хүсээч охин минь, хүсээч

Хүний хүслийг эцээж хүсээч

Дууны Юндэнг дурлуулна гэж хүсээч

Дуутай болгоноор дуулуулна гэж хүсээч

Хүслийг чинь мэдэхгүй ч

Хүсээд байдаг юмаа би

Одны ганц охин газар төөрчихсөн байгаасай

Огт мэдэхгүй түүнд би дурлачихаад

Эргээд явахад нь дэлхий өмөртөл гуниж хоцорлоо ч

Ийм хүнийг орхиж чадахгүй гээд буцаад чи ирээсэй гэж



Гунь охин минь, гунь

Гунихдаа хүртэл гуа нэмэж гунь

Үдшийн чимээ татартал гунь

Үзэгний тэнхээ тасартал гунь

Гунигийг чинь үргээж чадахгүй ч

Гуниад болдоггүй юмаа би

Гэнэ гэнэхэн харцаа дэвсэж би гунидаг

Гэгэлгэн гунигийн минь шүүдэрт чиний өлмий норчихдог

Гэхдээн энэ сайхан байдаг

Тэртэй тэргүй мандах наранд тэсэж ядан тэмүүлэхэд

Тэртээ уулнаас наашилсаар нар над дээр тусах шиг сайхан байдаг

Харцандаа тогтоож дийлэлгүй зүрхэндээ алдсан дүрийг чинь

Харахаасаа хүртэл эмээж нууж явах ч сайхан байдаг

Ээжийнхээ дэргэд байхдаа

Ээжийнхээ дэргэд байхдаа

Эрхэлж нялхарч аваарай

Ээжээсээ холдоод явчихаар

Энэ орчлон догшин болчихдог юм



Таван настай байсан шигээ

Танхил аашаа дэлгэн эрхэл

Гэрт, гадаа бүр олны нүдэн дээр

Гэнэтхэн, гайхтал нь эрхэлж аашил



Үнэхээр би ээждээ эрхэлмээр байна

Үнсүүлнэ гэж, тэврүүлнэ гэж

Үүрүүлж тоглоно гэж

Үүгээр түүгээр зугаална гэж

Ээждээ би эрхэлмээр байна


Хорь гарсан эр намбаа эвдэн байж

Холдоод одсон балчир настайгаа булаалдан байж

Амьдралын цагаас завчлан байж

Амьтны нүднээс зайчлан байж

Ачийг нь тэврээд очихоосоо өмнө

Амжиж нэг эрхэлмээр байна



Энэ хорвоо хүнийг эрхлүүлэхгүй юм

Эжийдээн би эрхэлмээр байна



Ээжийдээ би жилдээ ганц очдог

Ээж минь зөнгөөрөө, би санасан сэтгэлээр

Эргэж, тойрч, хоёр биенээ тэтгэж явдаг

Ийм болохоор хацар минь ээжийгээ үгүйлж

Эрхлэх гэсэн нандин хүслээ мэдэрдэг юм



Энэ орчлонг таних гэж ганцаар алхахдаа

Эх хүний сайхныг гайхаж би биширсэн

Хүссэндээ хүрэхгүй сөхөрч гашуун нулимс залгихдаа

Хүн хүнээс түрүүн ээжээ л дуудаж уужирсан

Хүнд чичлүүлж, битүү хорсож гадаа гарч зогсохдоо

Би ээжтэй хүн гэж бодон нулимс садарч цээж тэнийсэн



Гэрэлтэх цонхны цаана халуун жаргалтай бүл

Гэрийн чинь доор бодолд дарагдан сууж

Тэнд би хүрэх билүү гээд санаагаа хэмжээд гунихдаа

Тэсгэлгүй цуурай хадааж энгэр дотроо цурхирсан

Унтрахгүй явдаг зөнгийнх нь тулганд

Улаан оч бутартал дуудсан

Намайг тэвэрсэн цээжний нь шаргал ангир

Нам тайвнаа алдаж дэрхийтэл би хашхирсан

Ээжээ.. ээжээ... гэж би дэндүү чанга шивнэсэн

Элэг зүрхээ нэвширч нортол би шимширсэн

Ээж минь маргааш нь утасдсан

Эрхэлмээр байна гэж дараа нь би бичсэн



Ээжийнхээ дэргэд байхдаа

Эрхэлж нялхарч аваарай

Ээжээсээ холдоод явчихаар

Энэ хорвоо догшин болчихдог юм.